NeuroCasm
Genre: Cabaret-Style Pop with Theatrical Flair
Taal: Engels, met herkenbaarheid voor iedereen die ooit ‘te veel’ is geweest.
🎧 Innerlijke monoloog die allang geen monoloog meer is.
NeuroCasm is een muzikaal cabaret van maskers, meltdown-preventie en mentale vergaderingen zonder einde.
Denk: sarcastische zang, theatrale flair en een innerlijke monoloog die allang geen monoloog meer is.
Voor wie elke sociale situatie eerst moet vertalen naar ‘veilig gedrag’, voor wie zichzelf ondertitelt in realtime, en voor wie “je overdenkt het gewoon” een persoonlijke aanval is.
Elk nummer is een herkenbare sketch op muziek, gebracht in cabaret-style pop met een knipoog en een snik.
🎠Het glimlachende masker.
NeuroCasm neemt je mee achter het glimlachende masker van neurodivergente mensen.
Verwacht geen zielige vertellingen of pleidooien om “begrepen te worden”, dit album zegt waar het op staat: met scherpe ironie, theatrale zanglijnen en teksten die je eerst doen lachen en daarna even stil maken.
De songs gaan over:
-
➤ het overanalyseren van een simpele opmerking (en die herspelen tot 3u ‘s nachts)
-
➤ de constante druk om te ‘passen’ in sociale situaties
-
➤ de uitputting van innerlijke conflicten die anderen niet eens merken
-
➤ het sarcastisch overleven van advies als “ontspan gewoon wat meer”
Kortom: een muziektheater voor mensen met een handleiding die niemand leest.
🔥 Voor fans van:
-
sarcasme als zelfbescherming
-
de combinatie van humor en existentiële twijfel
-
muzikale dagboeken van het overprikkelde soort
It’s not drama.
It’s just how my brain sings.
🎵 Neurodivergent Blues
Een bittere blues over hoe ‘gewone’ sociale gebeurtenissen voor neurodivergente mensen aanvoelen als een beproeving.
Denk: “teamuitje” als sensorische martelkamer met verplicht enthousiasme. Terwijl anderen ontspannen babbelen, scan jij de ruimte op nooduitgangen en exit-strategieën.
De song fileert met humor de klassieke opmerkingen als “stel je niet aan” of “iedereen is weleens zenuwachtig” – terwijl je brein intussen in overlevingsmodus draait.
🎵 Five Perspectives
Welkom in de interne vergaderzaal, waar elk idee door vijf stemmen wordt gefileerd voor je iets mag doen.
Deze song verbeeldt het innerlijke getouwtrek van twijfel, perfectionisme en contradictorische delen van jezelf die allemaal denken dat zíj gelijk hebben.
Neurotypische mensen denken dat kiezen moeilijk is. Maar deze song toont wat het betekent om geen enkele keuze te kunnen maken zonder een intern panel, inclusief doemdenkers en faalangst.
Het is tegelijk grappig en pijnlijk precies.
🎵 Mask Parade
Een theatrale ode aan het sociale masker. Of liever: de collectie maskers, zorgvuldig afgestemd op context, gezelschap en verwachte gedragingen.
De song stelt de vraag: Als je leert om elke dag iemand anders te zijn, wie ben je dan nog echt?
De parade verwijst naar hoe vlot mensen je masker bewonderen, zonder ooit de uitputting te zien die erachter zit.
Een hoogtepunt van het album qua ironie én herkenbaarheid voor wie al jaren toneel speelt zonder pauze.
🎵 Echo Chamber
Een mentale spiegelzaal vol herhalingen, terugspoelgedachten en ingebeelde oordelen.
Deze song beschrijft het fenomeen van overdenken in de puurste vorm: je hersenen houden eindeloze replays van gênante momenten, terwijl jij probeert te slapen, werken of gewoon ademen.
Alles wordt geanalyseerd alsof je een rechtszaak voorbereidt tegen jezelf.
Het refrein knalt als een herkenbare grap die eigenlijk veel te waar is.
🎵 Overthinking Symphony
Als je hoofd een orkest was, zou het bestaan uit twijfelende violen, angstige pauken en een overijverige dirigent met faalangst.
Deze song is een melodramatisch maar komisch relaas van hoe overdenken je leven overneemt tot het grotesk wordt.
De ‘symphony’ verwijst naar hoe gestructureerd chaos kan voelen als je erin leeft.
Met een vette knipoog naar perfectionisten die al 48 scenario’s hebben overwogen, maar nog steeds geen mail hebben verstuurd.
🎵 Tune Them Out
De officiële anthem voor wie “goedbedoeld advies” enkel als ruis ervaart.
“Ontspan gewoon wat meer"
“je moet loslaten”
“gewoon positief denken”
deze song laat horen hoe die uitspraken klinken voor iemand met een overprikkeld brein.
De oplossing?
Volumeknop open, wereld uit.
Een ode aan het ontsnappen via je koptelefoon, waarin zelfzorg klinkt als baslijnen en beats.
🎵 The Critic Inside
De binnenstem die altijd een rood kruis zet, zelfs als je je best doet.
Deze song legt de vinger op de onzichtbare criticus die geen complimenten kent, enkel feedback.
Ze geeft je geen ruimte om trots te zijn, maar wel een dagticket naar schaamte en zelfafwijzing.
Toch wordt de criticus hier niet verbannen, ze wordt aangekeken, benoemd, en zelfs geparodieerd. Dat alleen al is een revolutie.
🎵 Inside Out
Een omgekeerde ode aan identiteitsverwarring, gebracht als circusnummer.
Wie ben je als je constant verandert om te passen?
Als mensen zeggen dat je uniek bent, maar ondertussen verwachten dat je normaal doet?
Deze song speelt met het idee van buitenkant versus binnenkant, balans als sprookje, en jezelf verliezen in pogingen om erbij te horen.
Een melancholische grap met scherpe randen.
🎵 Take It Or Leave It
De afsluiter is geen vraag maar een statement: ik ben te veel, te fel, te chaotisch – en dat is prima.
Na acht songs vol interne worsteling komt hier de zelfbevrijding: géén excuses meer, geen maskers, geen compromissen voor wie je bent.
Het is het nummer dat op een podium thuishoort, met felle lichten en een opgestoken middenvinger naar normatief geduld.
Een waardige finale die zegt: “ik heb het geprobeerd op jouw manier – nu is het mijn beurt.”
Reactie plaatsen
Reacties