Er was ooit een versie van mij die durfde dromen voor ze leerde aanpassen.

Een meisje met te veel ideeën, te veel vragen, te veel gevoel.
(Althans, dat werd haar verteld.)

Dus ik leerde haar dimmen.
Knippen, vouwen, plooien.
Tot ze paste in wat anderen acceptabel vonden.

Deze brief is voor haar.
Niet als therapieoefening.
Niet als goedkope zelfhulp.

Maar als eerbetoon.
Aan wat er was.
En wat ik kwijtgeraakt ben
door de beste bedoelingen van anderen.
En van mezelf.

Dit is geen "alles komt goed".
Want dat is een leugen, en zij wist dat al.

Maar het is een “ik zie je nu”.
Een “sorry dat ik je liet vallen”.
Een poging om haar naam weer uit te spreken
in plaats van haar te blijven herschrijven.

Ze zeggen: “Wees gewoon jezelf.”
Maar wat ze bedoelen is:
“Wees jezelf, zolang dat niet schuurt. Niet botst. Niet anders voelt.”

Dit is geen zoektocht naar identiteit.
Het is het autopsierapport van iemand die zich in stukjes opsplitste
om in elke ruimte bruikbaar te blijven.

Geen aanklacht. Geen pleidooi.
Alleen een ruw verslag van hoe goed maskeren werkt —
tot niemand je nog herkent.
Jijzelf inbegrepen.

Een shutdown is géén pauze. Géén wellnessmoment. Géén burn-outje light.

Het is een plotselinge mentale kortsluiting waarbij je brein z'n stekker eruit trekt,
zonder overleg, zonder waarschuwing.

Je lichaam functioneert misschien nog nét,
maar je hoofd is uitgelogd, je woorden zijn weg, en je systeem draait op zwart.

Het lijkt op moeheid voor wie nog nooit z'n mentale batterij echt verbrand heeft.
Maar het is geen vermoeidheid. Het is stilstand.
En het enige wat je voelt, is: niks.

Over het mechanisme van doorgaan ondanks complete uitputting,
een automatische overlevingsstand die wordt verward met 'goed functioneren'.

En hoe jarenlang maskeren en pleasen leiden tot het negeren van grenzen,
met een stille, schuldige crash als eindpunt.

Deze tekst fileert de mythe dat “rust nemen” de universele oplossing is voor vermoeidheid of overprikkeling. Ze legt uit hoe rust voor neurodivergente breinen geen vanzelfsprekend herstel is, maar een energieslopend logistiek project vol innerlijk lawaai, onbegrip en goedbedoelde maar misplaatste adviezen.

In plaats van ontspanning brengt rusttijd vaak extra stress, frustratie en een mentale moshpit die zelfs een wellness-influencer zou doen hyperventileren.

Kort gezegd:
Rust is niet altijd helend.
Soms is het gewoon een ander soort overbelasting, met een geurkaars ernaast.

Deze tekst beschrijft het sarcastisch-realistische gevecht met chronische vermoeidheid bij neurodivergentie. Geen burn-out, geen dipje, maar een constante low battery-modus die alleen lijkt te werken onder fictieve “perfecte omstandigheden”.

Met ADHD en autisme als basispakket en vermoeidheid als gratis extra, bots je dagelijks op onverwachte sociale prikkels, energielekken en mentale overbelasting — vaak gecamoufleerd met energiedrank, automatische reacties en ironie.

Het probleem is niet dat je niet functioneert.
Het probleem is dat de wereld geen rekening houdt met je beperkte batterijcapaciteit.
En zodra er confetti valt, smelt het systeem.

Reageren, Schrappen, Doemdenken

Je denkt dat iemand je negeert.
Je checkt hun bericht.
Geen smiley.

🧠 → PANIEK.
“Ze haten me. Ze plannen m’n ontslag. Of erger: ze vonden me onduidelijk.”

Welkom in de wereld van Rejection Sensitivity Dysphoria.

Een feestje zonder uitnodiging.
Een eindbaasgevecht tegen onzichtbare afwijzing.
Met jezelf.

Deze NeuroNote is geen handleiding.
Het is een survivalmanual in sarcasmevorm.
Voor wie ooit huilde na “ok.”
Of zichzelf heruitvond na een zucht.

Ze noemen het een superkracht.
Ik noem het een dubbele batterij die altijd leeg is.

ADHD én autisme in één brein.
Een combinatie die klinkt als een interessante TED Talk,
maar aanvoelt als een fulltime overlevingsspel
zonder pauzeknop.

Deze NeuroNote is geen liefdesbrief aan neurodiversiteit.
Het is een sarcastische rapportage
van binnenuit de mentale orkaan.
Voor wie dacht dat “bijzonder zijn”
iets minder uitputtend was.

Je krijgt geen cape. Je krijgt een encyclopedie met losse eindjes en een hersenorkaan.