Ze noemen het een superkracht.
Ik noem het een dubbele batterij die altijd leeg is.
ADHD én autisme in één brein.
Een combinatie die klinkt als een interessante TED Talk,
maar aanvoelt als een fulltime overlevingsspel
zonder pauzeknop.
Deze NeuroNote is geen liefdesbrief aan neurodiversiteit.
Het is een sarcastische rapportage
van binnenuit de mentale orkaan.
Voor wie dacht dat “bijzonder zijn”
iets minder uitputtend was.
Je krijgt geen cape. Je krijgt een encyclopedie met losse eindjes en een hersenorkaan.
Voor iedereen met
een encyclopedie-hoofd
in een wereld van stickynotes.
Laten we even één ding rechtzetten, voor eens en voor altijd:
Ik heb nooit om een abonnement op ADHD én autisme gevraagd.
Geen proefperiode,
geen "klik hier voor gratis neurodivergentie",
niks van dat alles.
En toch zit ik hier.
Met een hoofd dat functioneert als een combinatie
van een slecht afgestelde radio en een overgevoelige sensor.
ADHD
De Kunst om Moe te Worden van Jezelf
Voor mijn 45e dacht ik dat het normaal was
om permanent opgejaagd wild te zijn in je eigen hoofd.
Spoiler: dat is het niet.
ADHD is geen vrolijk "oeps, ik ben weer eens verstrooid".
Nee, ADHD is:
Jezelf op de zenuwen werken zonder dat iemand anders eraan te pas komt.
Denken "ik ga nu focussen"... en drie seconden later opzoeken hoe wombats poepen (in kubusvorm, trouwens).
Jezelf verliezen in chaos die je niet eens leuk vindt.
Kortom:
ADHD = ik word moe van mezelf.
Elke. Verdomde. Dag.
Medicatie
Mijn Magische 'Mute'-Knop
Toen ik in overleg met de dokter methylfenidaat begon te nemen, dacht ik:
"Aha, dus zó voelt het als je brein niet constant karaoke zingt op vijf verschillende liedjes tegelijk."
Heerlijk, die stilte.
Maar met die stilte kwam ook een nieuwe ontdekking.
Onder die ADHD-ruis zat blijkbaar nog een tweede verrassing:
Autisme.
Want waarom zou je maar één handleiding krijgen als het er ook twee kunnen zijn?
Autisme
De Kunst om Moe te Worden van Mensen
Waar ADHD me opjaagt, biedt autisme me tenminste nog iets waardevols: rust.
Tenminste… als de wereld begrijpt dat ik liever níet meedoe aan haar spontane waanzin.
Autisme is perfect… tot mensen besluiten dat ik "socialer" moet zijn.
Of "flexibeler".
Of – mijn favoriet – "minder zwart-wit moet denken".
(Ja hoor, ik zal even mijn volledige neurobiologie aanpassen omdat jij dat gezelliger vindt.)
Kortom:
Autisme = ik word moe van mensen.
Elke. Verdomde. Dag.
Niet omdat ik ze haat.
Maar omdat ze lawaai maken door gewoon te bestaan.
Superkracht?
Er wordt vaak gefluisterd (of geschreeuwd) dat mensen zoals ik "bijzonder" zijn.
Dat ADHD en autisme "superkrachten" zijn.
Tuurlijk.
En een wesp is gewoon een gratis drone.
In mijn eigen bubbel – waar niemand mij lastigvalt,
waar alles voorspelbaar is en waar ik zelf de regie heb
– dán kan ik misschien iets magisch doen.
Maar zet me in de echte wereld?
Dan zijn die zogenaamde superkrachten gewoon tools om niet kopje-onder te gaan
in een zee van prikkels, verwachtingen en sociale nonsens.
Voor Wie Het Nog Niet Snapt
ADHD zonder medicatie
Een permanente aflevering van "Survivor: My Brain Edition".
ADHD met medicatie
Stilte… en hallo autistische ik.
Autisme
Zalig voorspelbaar, tenzij iemand besluit dat ik moet "leven zoals het hoort".
Samenvatting
ADHD maakt me moe van mezelf.
Autisme maakt me moe van anderen.
Samen maken ze me geniaal uitgeput.
Dus nee, ik ben geen wandelende Marvel-held.
Ik ben iemand die probeert te functioneren
in een wereld die ontworpen is voor mensen met handleidingen van één pagina,
terwijl ik een volledige encyclopedie moet meesleuren.
Wil je me helpen?
Probeer dan niet te zeggen hoe "speciaal" ik ben.
Laat me gewoon mijn ding doen.
Reactie plaatsen
Reacties