Er was ooit een versie van mij die durfde dromen voor ze leerde aanpassen.
Een meisje met te veel ideeën, te veel vragen, te veel gevoel.
(Althans, dat werd haar verteld.)
Dus ik leerde haar dimmen.
Knippen, vouwen, plooien.
Tot ze paste in wat anderen acceptabel vonden.
Deze brief is voor haar.
Niet als therapieoefening.
Niet als goedkope zelfhulp.
Maar als eerbetoon.
Aan wat er was.
En wat ik kwijtgeraakt ben
door de beste bedoelingen van anderen.
En van mezelf.
Dit is geen "alles komt goed".
Want dat is een leugen, en zij wist dat al.
Maar het is een “ik zie je nu”.
Een “sorry dat ik je liet vallen”.
Een poging om haar naam weer uit te spreken
in plaats van haar te blijven herschrijven.
Voor haar.
Voor wie ik ooit was.
En nooit had mogen vergeten.
Kleine ik,
Je was genoeg.
Dat zeg ik nu, terwijl ik – met mijn volwassen stem en mijn neurotische vermoeidheid – terugkijk op hoe ik je stil kreeg.
Ik heb je laten zwijgen.
Niet omdat je dom was. Of lastig. Of te veel.
Maar omdat ik dacht dat het moest.
Voor de rust.
Voor de liefde.
Voor de goedkeuring van mensen die geen idee hadden wat ze met jou aan moesten.
En eerlijk? Ik ook niet.
Je had van die grote ogen. Vol verwachting. Vol leven.
En ik…
Ik heb ze gevuld met twijfel.
Ik gaf je regels in plaats van ruimte.
To-do’s in plaats van troost.
En toen je je vleugels spreidde, heb ik ze netjes opgevouwen en in de kast gelegd,
onder het label “niet nu, misschien later.”
Spoiler: later kwam niet.
In plaats daarvan leerden we netjes glimlachen.
Gepast knikken.
Excuses aanbieden voor dingen die we niet verkeerd deden.
En je leerde overleven.
Niet leven, meisje. Overleven.
Een masterclass in maskeren. Cum laude.
En weet je wat het ergste is?
Ik was trots op je.
Trots op hoe goed je paste in hun systemen.
Hoe je fluisterend zei wat ze wilden horen.
Hoe je jezelf herconfigureerde tot wie nodig was –
en niemand ooit doorhad wat dat kostte.
Sorry daarvoor.
Sorry dat ik dacht dat aanpassen sterker was dan blijven staan.
Sorry dat ik je leerde om te verdwijnen wanneer je eigenlijk moest schitteren.
Sorry dat ik hun stem boven de jouwe koos.
En sorry dat ik je nooit vertelde
dat het niet jouw schuld was
dat hun wereld jou niet kon dragen.
Ik wou dat ik kon terugkeren.
Niet om alles te fixen – dat zou te romantisch zijn –
maar gewoon om even naast je te zitten.
Te luisteren.
Zonder correcties.
Zonder plan.
Gewoon... zijn.
En mocht je me nog ergens horen –
tussen alle stemmen die ik heb toegelaten
boven de jouwe –
weet dan:
Je was genoeg.
Je bent genoeg.
Ook met je ruis.
Ook met je rafels.
Juist daarom.
En ik?
Ik probeer nu terug te worden
wie jij al was
voor ik je stil kreeg.
Met liefde, spijt, en een late maar oprechte buiging,
Ik.
Je latere zelf.
Degene die eindelijk luistert.
Reactie plaatsen
Reacties