Neen, ik ben niet overwerkt.
Ik ben overprikkeld.

(Maar bedankt voor de wellness-interpretatie.)

Een shutdown is een automatische reactie
van het brein
bij extreme mentale,
emotionele of
sensorische overbelasting.
Dit komt vaak voor bij mensen met autisme of andere vormen van neurodivergentie.

Een shutdown ontstaat niet simpelweg door "te veel werken" of "druk zijn".
Het is géén gevolg van een volle agenda,
maar van de manier waarop iemand langdurig moet functioneren
in een omgeving die niet afgestemd is op zijn of haar neurologische behoeften.

⚡ Het echte probleem.

Voor veel neurodivergente mensen zit het probleem in

• Constante overprikkeling (geluiden, licht, mensen, onverwachte veranderingen)
  
• Sociale belasting (maskeren, smalltalk, non-verbale signalen lezen, verwachtingen)
  
• Gebrek aan voorspelbaarheid of structuur
  
• Altijd alert moeten zijn om ‘normaal’ over te komen
  
• Geen ruimte krijgen om op eigen manier te werken
  
  

Het gaat dus niet over hoeveel werk er is, maar over de energie-slopende context waarin dat werk moet gebeuren.

Iemand kan perfect 50 uur per week werken en zich goed voelen als de omstandigheden afgestemd zijn op hun brein.
Maar dezelfde persoon kan crashen na 20 uur als die tijd gevuld wordt met sociale druk, chaos,
afleidingen en voortdurende aanpassing aan een neurotypische norm.

Wat gebeurt er bij een shutdown?

Het brein schakelt letterlijk over op een minimale stand om zichzelf te beschermen.
Basisfuncties zoals spreken, beslissen of eenvoudige taken uitvoeren worden moeilijk of onmogelijk.
Dit is géén keuze, en ook niet op te lossen met "even rust nemen".

Herstel vraagt tijd, prikkelarmte en vooral:
het wegnemen van de oorzaken, niet simpelweg minder uren kloppen.

"Het is niet te veel werk, het is te veel gedoe."

Wanneer mensen zeggen:
"Je werkt gewoon te veel, je moet wat gas terugnemen..."
...dan krijg ik spontaan zin om een whiteboard te pakken en een schema te tekenen.

Ik heb géén probleem met veel werken.

• Geef mij een rustige omgeving,
• duidelijke verwachtingen,
• minimale sociale poespas
• en voorspelbare structuur
  en ik kan uren doorgaan,
  zelfs gelukkig.

Het is alsof ik gevraagd word om een marathon te lopen, maar:

• Op hakken
  
• Door een moshpit
  
• Met een glimlach
  
• Terwijl ik tegelijkertijd een quiz moet winnen over non-verbale communicatie
  
  

En als ik dan instort, krijg ik te horen:
"Misschien moet je minder lopen."
Nee, misschien moet ik niet lopen onder deze idiote voorwaarden.

Een shutdown is niet:

"Oei, Ze heeft te veel gewerkt".

Een shutdown is wel: 

"Ze heeft te lang gedaan alsof de manier waarop ze moest werken leefbaar was."

Een shutdown is geen burn-out-light.

Geen "tijd voor jezelf".
Geen kans tot herbronnen.
Het is uit.

Zonder waarschuwing.
Zonder pardon.
Zonder plan.

Je zit niet rustig op de bank met een dekentje en een theetje.
Je ligt mentaal plat, met alle systemen op zwart.

Geen toegang tot woorden.
Geen beslissingen.
Geen gedachten die een begin, midden of einde hebben.

💥 De goedbedoelde tips

"Zie het positief, nu kan je even tot rust komen!"

Ja hoor, alsof dit een geplande vakantie is
en ik lig te genieten op Burnout Beach
met een cocktail genaamd 'Overprikkeling on the Rocks'.

"Misschien kan je deze tijd gebruiken om jezelf terug te vinden."

Leuk idee, maar ik ben mezelf niet kwijt.
Ik zit vast onder 27 lagen sociaal wenselijk gedrag en survivalmaskers,
dus tenzij je een mentale bulldozer hebt, laat maar.

"Schrijf alles van je af, dat helpt echt!"

Prima, ik zal beginnen met:
'Beste dagboek, vandaag ben ik voor de 482e keer niet begrepen.'

"Misschien moet je mediteren, even je hoofd leegmaken."

Geloof me, als ik mijn hoofd nog leger maak,
raak ik oprecht kwijt hoe ik ademhaal.
Mijn hoofd is niet vol, het is een oorlogszone.

"Ga elke dag even wandelen, frisse lucht doet wonderen!"

Ah ja, want de buren zullen het geweldig vinden
als ik in pyjama door de straat strompel
terwijl ik overweeg of ik überhaupt nog terug naar huis wil.

"Slaap lekker uit, dan voel je je snel beter!"

Slapen? Als mijn brein een uitknop had, was ik allang comateus.
Dit is geen vermoeidheid, dit is systeemfout 404: energie not found.

"Misschien wat gezonder eten nu je tijd hebt?"

Ja, laat me even mijn vijf sterren gerecht bereiden
terwijl ik discussieer of douchen vandaag nog haalbaar is.
Mijn dieet heet momenteel 'wat er het dichtstbij ligt'.

"Vergeet niet aan self-care te doen, je verdient het!"

Geloof me, self-care is niet altijd roze badschuim en kaarsjes.
Soms is het gewoon: ademen, douchen als bonuslevel,
en niet gillen wanneer iemand vraagt hoe het gaat.

"Pak je hobby’s weer op, dat zal deugd doen!"

Mijn enige hobby op dit moment is overleven
zonder passief-agressief te worden wanneer mensen goedbedoelde tips geven.

🌟 En de ultieme afsluiter:

"Alles gebeurt met een reden, misschien moest je lichaam je iets vertellen."
Ja, het riep al maanden "STOP!",
maar blijkbaar moest ik eerst platliggen voor iemand dat als spiritueel signaal ziet.

Ik ben niet 'zomaar' moe.
Ik ben afgekoppeld.
Ik moet enkel wachten tot mijn systeem weer opstart.