Er komt altijd zo’n moment waarop mensen zeggen: “Misschien moet ik even gaan zitten.”

Ik voel dat moment ook wel hoor.
Mijn hoofd begint te tollen, gedachten vliegen alle kanten op — of, beter nog, nergens meer naartoe.
Maar in plaats van te stoppen, gebeurt er iets anders in mijn brein.
Iets veel gevaarlijkers.
"Ach, het gaat nog. Mijn benen dragen me toch nog?"
En daar ga ik weer.

De automatische piloot neemt over.

Niet die stoere versie waar mensen mee uitpakken omdat ze efficiënt kunnen multitasken.
Nee, mijn automatische piloot is een uitgeputte stagiair met plakband en pure koppigheid,
die probeert te voorkomen dat ik compleet instort.

Zolang ik nog beweeg, doe ik mee.

Mijn hoofd? Dat is al lang afgehaakt.
Mijn energie? Die was drie checkpoints geleden al op.
Maar hé… ik beweeg nog.
En zolang dat zo is, zeg ik tegen mezelf dat het wel meevalt.

Dat is wat jaren maskeren, pleasen en ‘flink zijn’ met je doen.

Ik ben leeg, maar ik lach.

Ik voel dat er tranen klaarstaan, maar ik maak een grap.

Ik wil eigenlijk gewoon ergens in een hoekje verdwijnen, maar ik blijf rechtstaan,
want zolang niemand ziet dat ik breek, ben ik blijkbaar niet écht gebroken.

Toch?

En als er dan tóch een scheurtje komt
— een trilling in mijn stem, een verdwaalde traan die ontsnapt —
dan moffel ik die weg voordat iemand het opmerkt.

"Oei, emotie. Snel, dek het toe. Niet nu."

Dus ik lach wat harder, rol met mijn ogen,
gooi er een sarcastische opmerking tegenaan…
en ik doe weer alsof.

Ik kan dat goed, functioneren terwijl ik al lang niet meer functioneer.

Collega’s denken dat ik gewoon chaotisch ben,
tot ik ineens uitpak met een compleet overzicht van de planning, uit mijn hoofd, zonder spieken.

Dan kijken ze alsof ik net wakker geworden ben uit een winterslaap en plots weer slim ben.

Maar ik weet beter.

Ik weet dat, als ik die planning niet meer moeiteloos kan opdreunen, de crash niet ver weg is.

Als ik begin te twijfelen over dingen die normaal in mijn systeem gebakken zitten,
dan is het geen ‘vermoeidheid’ meer.
Dan ben ik bezig aan de finale ronde.

Mensen zeggen dan: "Je moet op tijd pauze nemen."

Ja, dat zal wel. Maar mijn hoofd denkt alleen maar:
"Pauze? Mijn benen werken nog. We kunnen door."

Dus ik ga door. Altijd.
Tot ook mijn lichaam zegt: “Genoeg.”

En dan klapt alles dicht.
Niet met een waarschuwing, maar als een laptop waarvan de batterij leeg is.

Zwart.
Stilte.

En het trieste is: zelfs op dat moment voel ik me schuldig.
Omdat ik ‘opgegeven’ heb.
Omdat ik niet sterk genoeg was om nóg verder te gaan.
Alsof weken — soms maanden — overleven op nul procent nog niet genoeg was.

Ik voel het altijd aankomen.
Maar stoppen vóór ik crash?
Dat blijft iets voor in boeken en zelfhulpblogs.
Niet voor iemand zoals ik.

Dus ik blijf lachen.
Tot ik niet meer kan.