😪 Vermoeidheid

Vermoeidheid, het is een staat van zijn

Laten we nog een keer duidelijk zijn:
ik heb nooit gevraagd om een levenslange VIP-pas voor chronische vermoeidheid.
Geen “klik hier voor onbeperkt energieverlies”, geen proefperiode van drie maanden ‘Exhaustion Premium’.
Toch zit ik ermee opgescheept, alsof mijn lijf bij de aankoop van ADHD en autisme zei:
“Hey, gratis extra! Vergeet vermoeidheid niet.”

Onder ideale omstandigheden gaat de dag me prima af.
Serieus.
Zet me in een vacuüm zonder onverwachte mensen,
zonder sociale verplichtingen,
zonder de slightest curveball van het leven
en ik functioneer bijna op menselijk niveau.

Het is alsof ik een droommachine ben – in theorie.
In die perfecte wereld: energiedrank binnen handbereik,
To Do-list netjes gesorteerd,
en geen voorbijrazende vuilniswagens die me herinneren aan mijn wekelijkse falen.

Maar dan… tja, dan is het leven geen PowerPoint-presentatie met bullet points.

De Illusie van Perfecte Condities

Op papier: opstaan, blikje energiedrank, werken, break voor honden, terug aan de slag, avondroutine, slapen. Voelt bijna als een geregisseerde Netflix-miniserie. In werkelijkheid is er altijd dat ene onverwachte telefoontje, bezoek aan de super, een e-mail die moet beantwoord worden vóór ik mijn jas uittrek. En bam: mijn fragiele evenwicht stort in als een kaartenhuis in een windtunnel.

Energiedranktherapie
placebo, pitstop of zen-moment?

Ik drink liters energiedrank. Mijn koelkast lijkt wel een blikjesmuseum. Je zou denken: “Met die dosis taurine ben je nu onoverwinnelijk!” Maar verrassend genoeg brengt het me juist rust. Alsof ik een bad neem in synthetische kalmte, een moment waarop zelfs mijn ratelende gedachten een koffiepauze inlassen. Mijn lijf heeft een immuniteit ontwikkeld tegen het energie-gedeelte, maar het kalmerende effect blijft: die mieren in mijn hoofd fluisteren dan tenminste in slo-mo.

Passiviteit als Olympische Sport

Onder ideale condities: niets doen = uitrusten.
In realiteit: niets doen = méér moe.
Mijn talent?
Uitgeput raken van existentiële stilstand.
Serieus, ik win goud als er ooit een discipline komt “Wie raakt het snelst vermoeid tijdens meditatie.”

Social Circus & Onverwachte Acts

Geef me een onverwachte afspraak en mijn energiebalk duikt sneller onder nul dan een duikboot zonder ballast. Een onverwachte chatmelding voelt als een AK-47 in een theekransje. En een simpel “kun je even kort langskomen?” verandert mijn brein in oorlogsgebied: logistieke planning, sociale activering, maskering… en mijn batterij? Die is al leeg voor ik om 10u de post kan gaan halen.

De Shutdown
Het onvermijdelijke slotakkoord

Op een gegeven moment flitst het: mijn brein trekt de stekker eruit. Zonder waarschuwing. Plots is alles donker. Bewegen? Onmogelijk. Denken? Alsof je probeert te coderen in je slaap. Mijn lichaam laat me vallen alsof ik een slechte stuntman ben in een actiefilm.

En dan lig ik daar. Volledig verslagen. En ja, dan hoor ik mezelf denken: “Slimmerik, je zag dit aankomen.” Want diep vanbinnen wist ik dat die ene onverwachte e-mail een bom was onder mijn fragiele ritme.

Slotbeschouwing

Ik heb geen strategieën om vermoeidheid te elimineren – ik ben niet gek, mijn batterij werkt enkel prima onder laboratoriumomstandigheden.

Dus als je me ziet, met een blikje energiedrank in de hand en wallen die modellenwerk doen voor een horrorfilm, weet dan:
onder perfecte omstandigheden zou ik een mens kunnen zijn. 

Maar het leven gooit altijd confetti
– en confetti blijft plakken op batterijen.