Atypicana
Maak kennis met Atypicana — een project gevormd uit tegenstrijdigheden,
gesmeed in chaos en verpakt in rauwe emotie.
Geboren uit de storm van neurodiversiteit
en de schoonheid van er niet bij horen.
Dit is geen muziek voor op de achtergrond.
Dit is verzet op ritme.
Dit zijn littekens, omgezet in geluid.
Dit is Atypicana — grenzen buigend, pijn vermengend met melodie, en de storm omarmend als thuis.
Ze streeft niet naar perfectie — ze toont de barsten.
Ze blendt niet in — ze buigt het spotlicht.
Soms fluisterend. Soms schreeuwend. Altijd oprecht.
In een wereld die maskers eist, treedt Atypicana op zonder.
In een wereld vol filters, spreekt zij in ruwe pixels.
In een wereld die doen-alsof beloont, weigert zij zich te verstoppen.
Dus kom dichterbij. Luister dieper.
Dit is geen ruis.
Dit is Atypicana.
En ze is klaar met fluisteren.
Om haar sound tot leven te brengen, probeerde Atypya ChatGPT en Suno te temmen — tot de machines brulden wat in haar hoofd brandde.
Ik functioneer hoor.
Alleen niet op jouw manier.
(Maar bedankt voor je ongevraagde tips.)
Als je me raar vindt, heb je
waarschijnlijk de samenvatting
gelezen zonder het boek te begrijpen.
Ik ben niet te veel.
Jij bent gewoon
slecht voorbereid.
About Me
Ik had een serieus boek of project kunnen maken.
Met hoofdstukken als “Omgaan met overprikkeling” of “Communicatie bij autisme en ADHD”.
Je weet wel, die titels die eruitzien alsof ze gratis bij de mutualiteit liggen.
In pastel. Met een foto van iemand die het ook niet meer weet.
Maar laat ik duidelijk zijn:
Ik ben geen expert.
Ik documenteer gewoon hoe het voor mij voelt om door te gaan als je eigenlijk al stilgevallen bent.
Ik spreek enkel voor mezelf.
Niet voor de neurodivergente gemeenschap.
En zeker niet voor je nichtje die ‘ook een beetje autistisch’ genoemd wordt.
Iedereen beleeft het anders.
Iedereen overleeft het anders.
Dit is gewoon hoe ik het beleef.
Ik kreeg mijn diagnose ASD/AD(H)D op mijn 46e.
Geen drama.
Gewoon een voetnoot die verklaart waarom dit project bestaat.
Geen traject.
Geen groeiplan.
Gewoon iemand die zichzelf probeert te vinden—
te laat om het makkelijk te noemen,
maar net op tijd om het met een sarcastische glimlach te accepteren.